ढगांच्या वाहतूकीला पर्वतांचा सिग्नल लागला की पाऊस पडतो. ढग ही कधीच सिग्नल तोडत नाहीत.हा आता वारा फार तर त्यांना वेगळ्या दिशेला घेऊन जातो एवढच. दूर डोंगरावरून ढगाच्या बाजूला बसून पाऊस पहाण्याच सुख वेगळ आहे. अंग भिजले नाही तरी मन चिंब झालेले असते. कुणी तरी वाचलेली कविता जणू मीच लिहीली की काय असा वेगळा अनुभव येतो.
गारवाची गाणे ऐकताना सतत असे अल्हाददायक वाटते जसे कुणीतरी उकाड्यात पाणी शिंपडत असावे अन् अगदी तसाच शिंपडा ह्या डोंगरावर जाणवतो. वारा कुठेतरी सोबत घेऊन जाऊन बसवेल आणि रागात ओरडेल की कधीतरी माझ्यावर ही गाणि लिहा. मी तिचे कसे उडवतो म्हणून तर तुम्हाला कविता सुचते. निसर्ग बोलतो का माहीत नाही पण आपल्याला त्याला ऐकता आले की बरेचसे प्रश्न सुटतात.
- संजीत चौधरी
