मी लग्न करू का?
केले तर टिकेल का?
आणि तो किंवा ती मला कळेल का?
ह्याची थोडी पण वेगळ्या प्रकारे उत्तर देणारा
"चि. व चि.सौ.कां."
आपलं प्रेम आहे म्हणून लग्न करूया आणि मग नाही पटल कि मोडूया ह्या उथळवादाला कुठेतरी समजूतदारपणाचे कुंपण हवे आणि ते कसे हवे हे दाखवलय "चि. व चि.सौ.कां." ह्या चित्रपटामध्ये.
प्रेम करतो म्हणजे माणूस कळतो असं नाही त्यासाठी सहवास किती महत्वाचा आहे हे फार सुंदर दाखवलं आहे.
प्रेमासोबत माणसाच्या सवयी स्वीकाराव्या लागतात.आपल्या काही सवयी सोडाव्या लागतात हे पाहून वाटेल कि हि तडजोड आहे पण नाही ते समर्पण असत..समर्पण नात्यासाठी आणि समर्पण आपल्या माणसाच्या आपल्यासोबत असण्यासाठी.
कोणत्याही चित्रपटाचा आत्मा हे म्हणजे त्याच लेखण.आणि मुधुगंधा कुलकर्णी ह्यांना माझ्याकडून त्रिवार नमन.
ह्या चित्रपटामध्ये अगदी छोट्या छोट्या दृश्यामध्ये तिने जे मार्मिक भाष्य केले आहे त्याला तोड नाही.आपल्याला तो प्रसंग हसवून जातो पण कुठेतरी आपल्यामधल्या बेजबाबदारपणाला मुस्काटात मारून जातो थोडक्यात पुणेरी भाषेत सांगायचे तर ''शालीतून जोडे".
आणि हेच प्रसंग परेश मोकाशीने फार सुंदर दिग्दर्शित केले आहात.ह्या माणसाबद्दल मी काय बोलावे.
अभिनयाबद्दल सगळेच जण उत्तम आहेत.कधी कधी काही जण कर्कश वाटतात पण कथेच्या प्रवाहात ती साखरेसारखी विरघळूनही जातात.
मला ह्या चित्रपटाची एक बाजू फार आवडली ती म्हणजे पात्रांची असलेली मार्मिकता..प्रत्येक पात्र हे बोलकं आहे.ते आरसा घेऊन उभं आहे आणि तुम्हाला ते आजूबाजूला घडणारी असलेली माणस दाखवत.
चुका दाखवत आणि चुकांतून कधी शिकत.
आणि प्रबोधन हवं असेल तर नक्कीच आहे फक्त ते तुम्हाला हास्याच्या गाडीत बसून काटेरी वारा लागेल असं आहे.त्यामुळे हसून त्यावर नकीच विचार करायला लावणारा आहे.
शेवटी हेच , श्री आणि सौ होण्याआधी एकमेकांचे तू आणि मी म्हणजे आपण होऊया हे सांगून जाणारा "चि. व चि.सौ.कां." नक्कीच पहा.
आणि आईबाबाला म्हणा लगेच माझं ठरवू नका..पहा आधी "चि. व चि.सौ.कां."..
" मन हे तुझपाशी रमते
अन भिरभिरते
हरते तन वेडे तुझपाशी घुटमळते.."
केले तर टिकेल का?
आणि तो किंवा ती मला कळेल का?
ह्याची थोडी पण वेगळ्या प्रकारे उत्तर देणारा
"चि. व चि.सौ.कां."
आपलं प्रेम आहे म्हणून लग्न करूया आणि मग नाही पटल कि मोडूया ह्या उथळवादाला कुठेतरी समजूतदारपणाचे कुंपण हवे आणि ते कसे हवे हे दाखवलय "चि. व चि.सौ.कां." ह्या चित्रपटामध्ये.
प्रेम करतो म्हणजे माणूस कळतो असं नाही त्यासाठी सहवास किती महत्वाचा आहे हे फार सुंदर दाखवलं आहे.
प्रेमासोबत माणसाच्या सवयी स्वीकाराव्या लागतात.आपल्या काही सवयी सोडाव्या लागतात हे पाहून वाटेल कि हि तडजोड आहे पण नाही ते समर्पण असत..समर्पण नात्यासाठी आणि समर्पण आपल्या माणसाच्या आपल्यासोबत असण्यासाठी.
कोणत्याही चित्रपटाचा आत्मा हे म्हणजे त्याच लेखण.आणि मुधुगंधा कुलकर्णी ह्यांना माझ्याकडून त्रिवार नमन.
ह्या चित्रपटामध्ये अगदी छोट्या छोट्या दृश्यामध्ये तिने जे मार्मिक भाष्य केले आहे त्याला तोड नाही.आपल्याला तो प्रसंग हसवून जातो पण कुठेतरी आपल्यामधल्या बेजबाबदारपणाला मुस्काटात मारून जातो थोडक्यात पुणेरी भाषेत सांगायचे तर ''शालीतून जोडे".
आणि हेच प्रसंग परेश मोकाशीने फार सुंदर दिग्दर्शित केले आहात.ह्या माणसाबद्दल मी काय बोलावे.
अभिनयाबद्दल सगळेच जण उत्तम आहेत.कधी कधी काही जण कर्कश वाटतात पण कथेच्या प्रवाहात ती साखरेसारखी विरघळूनही जातात.
मला ह्या चित्रपटाची एक बाजू फार आवडली ती म्हणजे पात्रांची असलेली मार्मिकता..प्रत्येक पात्र हे बोलकं आहे.ते आरसा घेऊन उभं आहे आणि तुम्हाला ते आजूबाजूला घडणारी असलेली माणस दाखवत.
चुका दाखवत आणि चुकांतून कधी शिकत.
आणि प्रबोधन हवं असेल तर नक्कीच आहे फक्त ते तुम्हाला हास्याच्या गाडीत बसून काटेरी वारा लागेल असं आहे.त्यामुळे हसून त्यावर नकीच विचार करायला लावणारा आहे.
शेवटी हेच , श्री आणि सौ होण्याआधी एकमेकांचे तू आणि मी म्हणजे आपण होऊया हे सांगून जाणारा "चि. व चि.सौ.कां." नक्कीच पहा.
आणि आईबाबाला म्हणा लगेच माझं ठरवू नका..पहा आधी "चि. व चि.सौ.कां."..
" मन हे तुझपाशी रमते
अन भिरभिरते
हरते तन वेडे तुझपाशी घुटमळते.."
No comments:
Post a Comment
खूप आभारी आहे.🙏🏼